Rynek materiałów ściennych dla budownictwa jednorodzinnego w Polsce jest zdominowany od czasów powojennych przez wyroby z ceramiki czerwonej oraz z betonu komórkowego. We wspomnianym czasie materiały te były w naszym kraju jedynymi dostępnymi na szeroką skalę. W tym samym okresie budownictwo jednorodzinne na terenach Europy Zachodniej wykorzystywało wyrób, który powstawał w wyniku procesu mieszania piasku, wapna oraz wody, a następnie termicznego utwardzania powstałych w ten sposób cegieł. Cegły te, przy podobnych wymiarach, ważyły około trzykrotnie więcej od bloczków betonu komórkowego oraz dwukrotnie więcej od pustaków ceramicznych, co czyniło je niesamowicie solidnymi. Owa solidność przekładała się pozytywnie na ich właściwości: najlepiej izolują akustycznie, cechują się najwyższą wytrzymałością oraz wysoką akumulacyjnością cieplną: trzymają ciepło zimą i są chłodne latem. Ponadto ściany zbudowane z takich cegieł mogą służyć jako elementy konstrukcyjne wznoszonych obiektów. Były więc i są wyrobem o bardziej uniwersalnych cechach.